: Dagboek (met kladversies) en bijvoegsel (gedicht) (typoscript, op verschillende A4 vellen)

De auteur woont in Delft. Het is augustus 1944. Honger en armoede nemen toe. Ze gaat met vakantie naar Den Oever, zodat de familie van haar bonnen kan profiteren. In Den Oever is genoeg te eten. Ze maakt een tocht op een vissersboot, waar ze vis krijgt. De terugtocht naar huis gaat op een kapotgeschoten trein. Thuis is er niet veel te eten meer en de kinderen hebben geen kleren en schoenen meer. Zeeppoeder is op. Op 20 september 1944 wordt in Nederland ook gevochten. Alleen 's middags en 's avonds is er gas en gedeeltelijk elektra. Kolen zijn op. Fabrieken werken korter vanwege stroomgebrek. Het openbaar vervoer ligt stil. Duitsers gaan er vandoor op alle mogelijke vervoermiddelen met medeneming van allerlei machines. 23 Oktober 1944 is de toestand nog erger geworden en ze geeft een opsomming wat er in Nederland allemaal vernield is. Met kerstmis is er bijna geen voedsel meer, waar vooral kinderen onder te lijden hebben. Er zijn bombardementen en razzia's, die niet veel resultaat hebben. Zijzelf gaat altijd met honger naar bed. Ze maakt een fietstocht om aan eten te komen en gaat naar Rozenburg bij Rotterdam. Ze krijgt goed onderdak en ze vindt voedsel. Februari 1945 zegt ze dat velen overlijden door honger en ondervoeding. Ze eten tulpenbollen. Er vallen slachtoffers door bombardementen. Eind april 1945 lijkt er een einde te komen aan de oorlog, Oost-Nederland is bevrijd. De Wieringermeer is onder water gezet. De boeren gunt ze het, deze hebben haar uitgezogen op haar hongertochten. Ze zegt dat ze wel eens het eten van de poes heeft gegeten. Haar broer is zo vermagerd dat hij niet meer kan lopen en werken. Er is hulp van het Zweeds Rode Kruis, éénmaal per week een wittebrood. Groente is aanwezig, maar wordt duur gehouden. 4 mei 1945 hoort ze van de capitulatie. Ze ziet de Amerikanen binnentrekken en viert daarna de hele week feest. Nederland is vernield. Ex-politieke gevangenen vertellen vreselijke verhalen. NSB'ers moesten harder aangepakt worden. De auteur woont in Delft. Het is augustus 1944. Honger en armoede nemen toe. Ze gaat met vakantie naar Den Oever, zodat de familie van haar bonnen kan profiteren. In Den Oever is genoeg te eten. Ze maakt een tocht op een vissersboot, waar ze vis krijgt. De terugtocht naar huis gaat op een kapotgeschoten trein. Thuis is er niet veel te eten meer en de kinderen hebben geen kleren en schoenen meer. Zeeppoeder is op. Op 20 september 1944 wordt in Nederland ook gevochten. Alleen 's middags en 's avonds is er gas en gedeeltelijk elektra. Kolen zijn op. Fabrieken werken korter vanwege stroomgebrek. Het openbaar vervoer ligt stil. Duitsers gaan er vandoor op alle mogelijke vervoermiddelen met medeneming van allerlei machines. 23 Oktober 1944 is de toestand nog erger geworden en ze geeft een opsomming wat er in Nederland allemaal vernield is. Met kerstmis is er bijna geen voedsel meer, waar vooral kinderen onder te lijden hebben. Er zijn bombardementen en razzia's, die niet veel resultaat hebben. Zijzelf gaat altijd met honger naar bed. Ze maakt een fietstocht om aan eten te komen en gaat naar Rozenburg bij Rotterdam. Ze krijgt goed onderdak en ze vindt voedsel. Februari 1945 zegt ze dat velen overlijden door honger en ondervoeding. Ze eten tulpenbollen. Er vallen slachtoffers door bombardementen. Eind april 1945 lijkt er een einde te komen aan de oorlog, Oost-Nederland is bevrijd. De Wieringermeer is onder water gezet. De boeren gunt ze het, deze hebben haar uitgezogen op haar hongertochten. Ze zegt dat ze wel eens het eten van de poes heeft gegeten. Haar broer is zo vermagerd dat hij niet meer kan lopen en werken. Er is hulp van het Zweeds Rode Kruis, éénmaal per week een wittebrood. Groente is aanwezig, maar wordt duur gehouden. 4 mei 1945 hoort ze van de capitulatie. Ze ziet de Amerikanen binnentrekken en viert daarna de hele week feest. Nederland is vernield. Ex-politieke gevangenen vertellen vreselijke verhalen. NSB'ers moesten harder aangepakt worden.