Getuigen Verhalen, Burgerarbeiders in kamp Vught, interview 02

Herinneringen van inwoners uit Vught en Cromvoirt aan het bestaan van een concentratiekamp in hun directe omgeving en aan de hulp die aan gevangenen kon worden verleend door personen die vanwege hun dagelijks werk regelmatig in het kamp kwamen. Geïnterviewde 02 (*1934) was nog jong toen de oorlog uitbrak. Bij de inval in mei 1940 maakte ze een bombardement mee op Tilburg. Haar vader, inmiddels overleden, heeft als timmerman in of bij kamp Vught gewerkt en op het vliegveld Gilze-Rijen. Pas toen de eerste gevangenen kwamen, hadden de werklieden door dat ze aan een concentratiekamp werkten. Het was toen niet mogelijk meer om te stoppen met het werk. Haar vader nam brieven en foto’s mee voor mensen in het kamp, o.a. uit Den Haag. Hij nam ook gekookte bonen mee in zakjes voor de gevangenen, die gaf hij door het gaas. Hij heeft een andere arbeider gestraft zien worden voor hulp aan gevangenen. Haar vader haalde zout wat gebruikt werd voor het ontdooien van vliegtuigen van het vliegveld vandaan, en ruilde dat voor eten bij de boer die het gebruikte voor het inmaken van vlees. Geïnterviewde beschrijft haar vader als een gevoelige man die wat hij zag, thuis vertelde. Hij sliep slecht en viel sterk af, hij was erg bang voor de V1’s. Uiteindelijk werd haar vader ingeseind dat de soldaten op zoek waren naar hem, toen is hij gevlucht met achterlating van zijn gereedschap. Hij heeft zich arbeidsongeschikt laten maken door zich te laten verwonden door zijn collega’s, zodat hij niet naar Duitsland hoefde. Hij was blokhoofd bij de luchtbescherming, en de familie had een schuilkelder in de tuin voor drie gezinnen. In het weekend zat haar vader vaak in het café, zowel tijdens als na de oorlog. Ook raakte hij na de oorlog overspannen, geïnterviewde wijt dit aan het werk in kamp Vught. Toen haar vader last kreeg van dementie, praatte hij erg veel over kamp Vught.