WONING - Klein Douwel ;

Interview met G.H.J. Klein Douwel (KD)– Hattem door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING). Geb. 14 – 05 – 1926; Korporaal 1-11 RI Margriet Gelegerd op West- en Midden-Java 27 okt. 1945 – 14 mei 1948 In 1944 slaagt KD voor zijn Mulo-diploma . Hij komt dan van de Antonius Mulo aan de Grote Baan te Zwolle. Hij is daarna korte tijd administratief werkzaam bij een accountantskantoor. Omdat hij er niets voor voelt om door de Duitsers aan het werk te worden gezet moet hij al spoedig onderduiken. Dat kan bij een boerderij tussen Heino en Raalte waar hij samen met 7 anderen korte tijd ondergedoken zit. Op een onverwacht ogenblik wordt hij toch gepakt en moet werken aan de spoorlijn. Hij krijgt na ongeveer een week een ongelukje aan zijn hand en moet naar de dokter. Daar laat hij vallen dat hij er niet zo mee zit, omdat hij toch liever niets voor de Duitsers wil doen. De dokter pakt hem de lichtgewonde hand, in overleg, tot aan de bovenarm in, zo kun jij voorlopig niet meer werken. Hij wordt daardoor afgekeurd, en is tot het eind van de oorlog klaar. Over deze periode kan hij zich nog herinneren dat hij plotseling, als hij op de fiets op weg is naar een vriend in Heino, enige Duitse militairen op de vlucht ziet aankomen. KD sprint naar het dichtst bijgelegen kantoor van de Binnenlandse Strijdkrachten (BS) om ze te waarschuwen. Door zijn grote snelheid echter schiet hij onderuit in de bocht, het gevolg is een aantal schaafwonden en het doel bereikt hij daardoor niet. De Duitsers kunnen hun vlucht voorlopig doorzetten. Door propaganda en zucht naar avontuur meldt KD zich voor uitzending naar Indië. Hij komt daardoor terecht bij het 1-11 RI Margriet. Het zijn vrijwel allemaal mensen die in het voormalig verzet hebben gezeten en vol overtuiging de Indonesische bevolking gingen bevrijden van de terroristen. Het regiment gaat via Frankrijk, Le H Daar wordt 6 weken geoefend, zowel in Nederland als in Engeland is de opleiding hard, het moet snel en goed. Daarna vertrekken ze met de Nieuw Amsterdam naar Ned. Indië. Op de boot zitten 6000 passagiers. Daarvan zijn 4000 man militairen en 2000 bestuurlijke ambtenaren, meest dames. KD realiseert zich dat de zee nog vol zeemijnen moet hebben gelegen, maar ondanks dat niet besefte gevaar, gaat de reis voorspoedig. Er moet wel een teleurstelling worden verwerkt, als blijkt dat het Engelse bezettingsleger geen toestemming geeft om op Java aan land te gaan. Er moet uitgeweken worden naar Malakka. Daar wordt voor de militairen onderdak gevonden en daar wordt dan noodgedwongen verder geoefend. KD kan zich nog een door de Japanners inderhaast verlaten vliegveldje herinneren met Japanse vliegtuigen die onklaar zijn gemaakt. Een handige sergeant van het RI gaat er evenwel mee aan het sleutelen en na een paar dagen is het vliegtuig aan het draaien. Het werkt weer prima, maar niemand kan er mee vliegen. Er wordt door de militairen zelf een schietbaan aangelegd met aan het eind een hoge aarden wal om de kogels op te vangen. KD weet ook dat daar ervaring wordt opgedaan met de vuurvliegjes. Hier kunnen de jongens er aan wennen dat er ’s nachts bij het wachtlopen ineens opgloeiende lichtjes over de weg kunnen komen aanzweven. Dat zijn de vuurvliegjes, deze tropische soort is een stuk groter dan de Europese soortgenoten, en geen gloeiende sigaretten. Later wordt er door de dienstplichtige onervaren jongens op hun eerste wacht in de tropen volop uit angst op de vuurvliegjes geschoten, en is daardoor de hele boel onnodig in rep en roer. De gevangen Jappen die op Malakka nog volop aanwezig zijn worden ingezet bij de troepen als keukenhulpen, kamerschoonmakers enz. enz. Na verloop van tijd mogen de troepen toch naar Java. De toestand daar is erg onoverzichtelijk.