Afscheidsbrief van Maria Elisabeth van Raap-Wolf en haar man aan hun zoon Han en diens vrouw Corri, 1942

Transcriptie van de brief: 4 Sept 1942 Lieve Han en Corri Je zult onze briefkaart wel ontvangen hebben. Je begrijpt m’n vreeselijke schrik toen wij weggehaald werden. Ik kan je niet alles schrijven omdat het nu eenmaal niet kan. Je moet het Cobi ook zeggen en dan oom Jules. We werden netjes gehaald. Alle buren stonden te kijken en ik deed niet voor ze onder. We gaan naar alle waarschijnlijkheid vannacht om 4 uur op transport naar Opper Cilesië. Had je dat kunnen denken. Ik heb zooveel vergeten. Alles moest in 20 minuten gebeuren. Ik heb geen naaigaren geen stopgaren, m’n goeie corcet geen schoone ik heb alles zoo moeten achter laten. Door m’n zenuwachtigheid had ik vergeten suiker thee en chocolade mee te nemen. We hadden niets bij ons. Wel m’n koffertje maar de menschen(?) die later(?) zijn hadden fruit biscuits en je weet wel net als Meta. Die eene nacht in de cel heb ik overgeven en pijn in m’n borst gehad. Hier heeft de dokter mij onderzocht en zei met rust zal het overgaan daar het zenuwen waren. Ik heb vannacht beter geslapen. Want ik lag die nacht te kreunen dat naast mij het gehoord hebben. Ik had niet gegeten van dat wij om ½ twee thuis gegeten hadden tot de volgende avond. Nu gaat dat wel. Pa zie ik bijna niet omdat hij niet uit het mannenkamp mag. Corri , nu heb ik aan jou een verzoek. M’n wasch komt Zaterdagmorgen thuis. Zou jij aan Mevr Carsom (?) willen vragen om hem aan te nemen en er op te letten of hij komt. Pa z’n goeie overhemden zaten er in Wat jammer hè? Hij heeft alleen één aan. En zie jij een waschbonnetje te krijgen misschien heeft tante Sera (?) dat nog voor mij over en betaal Mevr Carsom de wasch en neem jij dat goed bij jou mee naar huis. Piet (vogeltje?) heb ik nog aan Mevr Kriens kunnen geven. God geve lieve kinderen dat ik jullie en Theo weer eens mag weerzien. Ik vroeg nog waarom wij waren gehaald. De rechercheurs zeiden Zij werden gestuurd van de duitsche autoriteiten. Zij hadden een telefoon gehad. Geef je buren alle m’n hartelijke groeten en Corri je Moeder en Vader en alle die ik vergeten heb. Zeg aan Oom Jules dat ik geen gelegenheid heb hem nog te schrijven. Han, ik was zoo blij dat jij ten minste er was en nu is ons huis heelemaal uit elkaar en alles wat wij thuis hadden moeten achterlaten. Alles is verzegeld en de sleutels hebben de Duitschers. Nu m’n kinderen met Gods hulp hopen we maar dat wij elkaar nog eens gezond mogen ontmoeten. Na een innige zoen je liefhebbende Moeder en Vader Dag!