Wilhelmus Leffers

Ook bekend als: Wim

Wim wordt geboren op 18 december 1918 in Uden als vierde kind van Bavo Leffers en diens twee vrouw Johanna Gooijker. Het gezin verhuist op enig moment naar Tilburg. Na zijn schooltijd tekent Wim voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij als soldaat van de genietroepen wordt gelegerd in Tjimahi bij Bandoeng op Java. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Wim onder de wapenen geroepen en ingezet bij de verdediging van Bandoeng. Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel veroverd en dwingen het KNIL op 8 maart 1942 in Bandoeng tot overgave. Diezelfde dag wordt Wim krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar de kampen. Later dat jaar wordt hij samen met duizenden andere Nederlandse militairen per schip naar het vasteland van Zuidoost-Azië getransporteerd om daar als dwangarbeider te werken aan de Birma-spoorlijn. Werken aan de ‘doden-spoorlijn’ betekent lange dagen maken van zeer zwaar werk in het broeierige klimaat van de tropen. De gevangenen lijden gebrek aan vrijwel alles: voeding, medicijnen, kleding, onderdak en schoon drinkwater. Ook het minimale contact met de buitenwereld valt veel gevangenen zwaar. In hun verzwakte toestand lopen de gevangenen bovendien kans ernstig te verongelukken en ziek te worden. Voortdurend hangt de dreiging van willekeurige mishandelingen door de bewakers hen boven het hoofd. In het voorjaar van 1943 wordt ook Wim als gevolg van de erbarmelijke omstandigheden ziek. Hij wordt binnengebracht in de gevangenis van Rangoon, waar hij bezwijkt op 20 maart 1943 aan de gevolgen van dysenterie. Wim is 24 jaar geworden. Wat er vervolgens met zijn overschot is gebeurd, is niet bekend. De lichamen van overleden gevangenen in Rangoon worden vaak me tweeën bij elkaar zonder markering in een graf bijgezet en de door de Japanners beschikbaar gestelde houten kruizen worden regelmatig door de plaatselijke bewoners geroofd om als brandhout te dienen. Ook wordt overgegaan tot crematie als er sprake is van een besmettelijke ziekte. Al deze omstandigheden hebben ertoe geleid dat Wims lichaam onvindbaar is geworden.

Bron: Brabantse Gesneuvelden