Antonius Johannes van Kesteren

Ook bekend als: Antonius

Antonius wordt geboren op 16 juli 1905 in Breda als zoon van Willibrordus van Kesteren en Catharina Paulij. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij zich vestigt in Bandoeng. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de Nederlandse kolonie van wezenlijk belang geworden voor de Japanners om Oost-Azië te kunnen overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Antonius als adjudant-onderofficier van de artillerie ingezet bij de verdediging van Java. Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel ingenomen en landen begin maart 1942 op Java. Het KNIL, ernstig gehinderd door besluiteloosheid aan de top, miscommunicatie en onderbezetting, biedt nog weerstand, maar wordt op 8 maart in Bandoeng gedwongen tot capitulatie. Diezelfde dag wordt Antonius krijgsgevangen genomen in Bandoedjadjar, even ten westen van Bandoeng. Samen met duizenden andere Nederlandse militairen wordt hij vervolgens afgevoerd naar de Javaanse kampen. Midden augustus wordt hij gedeporteerd naar het vasteland van Zuidoost-Azië, om als dwangarbeider te worden ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Via Singapore volgt eind oktober zeetransport naar Rangoon. De omstandigheden in de kampen en op de transportschepen zijn erbarmelijk slecht. De gevangenen staan bloot aan de willekeur en gewelddadige behandeling door de bewakers, worden met honderden tegelijk in de benauwde scheepsruimen ondergebracht en lijden onder het ernstige gebrek aan voedsel en medicijnen. Onder deze omstandigheden kunnen besmettelijke ziekten snel om zich heen grijpen. Vermoedelijk bevindt Antonius zich aan boord van de Tacoma Maru 1, waar onder de gevangenen hardnekkige bacillaire dysenterie heerst. In ieder geval wordt Antonius op 10 november getroffen door de ziekte en in ernstig verzwakte toestand de gevangenis van Rangoon binnengebracht. Door het gebrek aan adequate hulp bezwijkt hij daar op 16 januari 1943, als een van de 220 slachtoffers van de uitbraak. Antonius is 37 jaar geworden en wordt ter plaatse gecremeerd. Zijn assen worden later bijgezet op het Nederlands ereveld Menteng Pulo in Jakarta.

Bron: Brabantse Gesneuvelden