Wilhelm Karl Wassermann

WASSERMANN (Wilhelm Karl), geboren te Maassluis op 21 mei 1906. In september 1912 verhuist hij met het ouderlijk gezin naar Rotterdam, waar zijn vader nog geen vijf jaar later overlijdt en zijn moeder in 1919 hertrouwt. Wilhelm trouwt in 1936 en woont in 1944 met zijn vrouw en dochter (1936) in de Rotterdamse wijk het Nieuwe Westen, op het adres Van Heusdestraat 82b. Bij de razzia van 11 november 1944 wordt Wilhelm opgepakt, hij is dan 38 jaar, brandwacht bij een scheepswerf en stateloos. Langs welke route hij is weggevoerd naar Duitsland is niet bekend, maar hij komt terecht in Plochingen, dat ten zuidoosten van Stuttgart ligt. Wilhelm wordt tewerkgesteld bij de afdeling Bovenleidingonderhoud van de Reichsbahn. Wilhelm behoort tot de werkploeg die op 7 april 1945 reparatiewerkzaamheden uitvoert in Nürtingen. Daar staat bij het station een stoomlocomotief geparkeerd, vermoedelijk om kolen te halen. Wilhelm klimt op de tender, dat is een wagen achter een stoomlocomotief waarin brandstof en water worden vervoerd. Hij raakt daarbij de ingeschakelde elektrische bovenleiding, waardoor hij ernstige brandwonden oploopt. Met een auto wordt hij naar het ziekenhuis in Plochingen gebracht, waar hij kort na middernacht, het is dan 8 april 1945, overlijdt, 38 jaar oud. Een dag later verklaart de voorman van de werkploeg tegenover de politie dat Wilhelm zonder toestemming en tegen de instructies in op de tender is geklommen. Op bevel van de Arrondissementsrechtbank in Rotterdam wordt op 8 april 1946 een overlijdensakte voor Wilhelm opgemaakt, waarin Wendlingen als plaats van overlijden wordt vermeld. In 1951 verklaart de, dan hertrouwde vrouw van Wilhelm echter dat haar man in Plochingen is overleden. Ze heeft dat gehoord via het Rode Kruis en van een straatgenoot die ooggetuige was van het ongeluk. Op 13 april 1945 wordt Wilhelm in Plochingen begraven op een kerkhof waar geen andere Nederlanders begraven liggen. Hij ligt in een verzamelgraf met twee andere mannen. In 1951 verzoekt zijn vrouw de stoffelijke resten van Wilhelm naar Nederland over te brengen, vooral ook omdat Wilhelm een hekel had aan Duitsland. Maar dat blijkt niet meer mogelijk. Zo’n verzoek had voor 1 juni 1950 ingediend moeten zijn. Bovendien geeft de Duitse overheid geen toestemming voor opgraving, omdat sprake is van een verzamelgraf. Wel wordt daarna bij het graf een grafteken geplaatst met daarop de naam van Wilhelm. Veel later, in 1992, is onbekend of het graf nog wel aanwezig is, waarop de Oorlogsgravenstichting besluit de naam van Wilhelm te vermelden in haar gedenkboek 43.

Bron: Stadsarchief Rotterdam