Arend Haak

Arend Haak, oudste zoon uit een gezin van acht kinderen uit Emmen, vertrok in juli 1938 om als lid van de Communistische Partij Nederland te vechten in de Spaanse Burgeroorlog. Hij sloot zich aan bij het Thälmann-bataljon van de Internationale Brigaden, die de Spaanse Republiek verdedigden tegen de fascistische troepen. Zijn vertrek viel samen met een moeilijke fase in de oorlog, waarin Catalonië afgesneden was en hevige gevechten plaatsvonden bij de rivier de Ebro. Haak werkte aanvankelijk in het achterland en probeerde zijn familie gerust te stellen via brieven, waarin hij zijn inzet als plicht benadrukte. Tijdens zijn verblijf in Spanje raakte hij gewond aan zijn linkerarm door granaatsplinters, wat zijn bewegingsvermogen tijdelijk beperkte. Hij werd opgenomen in een ziekenhuis in Mataró, nabij de Franse grens, en later in Barcelona. Ondanks zijn verwonding bleef hij optimistisch en schreef hij dat hij goed verzorgd werd. Op 3 oktober 1938 overleed Arend Haak vermoedelijk door een bombardement op het ziekenhuis in Barcelona, kort voordat de Internationale Brigaden zich terugtrokken uit Spanje. Zijn neef bevestigt dat hij waarschijnlijk in het hospitaal lag toen het getroffen werd. Haaks familie was betrokken bij het turftransport in het veenkoloniaal gebied, waar hij voor zijn vertrek ook werkte. Arends verhaal illustreert de inzet en het lot van vele buitenlandse vrijwilligers die tijdens de Spaanse Burgeroorlog streden tegen het fascisme. Zijn brieven geven een persoonlijk beeld van de strijd, de ontberingen en de hoop die deze jonge idealisten koesterden, ondanks de dreiging van de naderende nederlaag.

Bron: IISG | Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog (tekst ingekort met behulp van AI)