Wilhelmus Josephus Petrus Maria van Rooij

Ook bekend als: van Rooy, Wilhelmus Josephus Petrus Maria van Rooij, Wilhelmus

Wilhelmus Josephus Petrus Maria van Rooy (Cuijk, 14 december 1900 - Venlo, 13 oktober 1944) was een Nederlandse arts, vicevoorzitter van het Rode Kruis te Venlo en als arts-officier betrokken bij de strijd in de meidagen van 1940. Na de capitulatie werd Van Rooy tweemaal krijgsgevangen genomen. Direct na de capitulatie zat hij in Oflag V-A te Weinsberg en in april 1942 te Stanislau. Hierna was Van Rooy actief voor het plaatselijk verzet te Venlo en kwam hij om het leven bij een geallieerd bombardement aldaar.

Bron: Stichting WO2Net | Oorlogsbronnen.nl

Wilhelmus wordt geboren op 14 december 1900 in de gemeente Cuijk en Sint-Agatha en woont in Venlo. Sinds 1933 is hij daar werkzaam als huisarts en aangesteld als chef van de geneeskundige dienst bij het garnizoen. Zes jaar later wordt hij ook benoemd tot vicevoorzitter van de plaatselijke afdeling van het Rode Kruis. Tijdens de meidagen van 1940 dient hij bij de Koninklijke Landmacht als arts voor het 2e Grensbataljon. Hij wordt door de Duitsers krijgsgevangen genomen en voor enige tijd geïnterneerd in het officierskamp Weinsberg bij Heilbronn. In augustus 1940 keert hij terug naar Nederland om zijn werk als huisarts weer op te pakken. In april 1942 wordt bekendgemaakt dat Nederlandse beroepsmilitairen zich alsnog moeten melden om in krijgsgevangenschap te worden afgevoerd, een maatregel die aanleiding vormt voor de April-meistakingen van dat jaar. Wilhelmus besluit zich te melden en wordt opnieuw voor enige tijd geïnterneerd, ditmaal in Stanislau. Ook hier keert Wilhelmus weer uit terug. In de loop van de Duitse bezettingsjaren wordt hij opgeroepen om arts te worden bij de Nederlandse Arbeidsdienst. Deze van oorsprong Nederlandse werkverschaffingsorganisatie wordt door de Duitse autoriteiten niet alleen gebruikt om oud-militairen en jongeren aan het werk te houden, maar ook om hen nationaal-socialistisch te indoctrineren. Wilhelmus geeft geen gehoor om zich hierbij aan te sluiten en gaat zich integendeel juist inzetten voor de illegaliteit als hulpverlener aan onderduikers en het georganiseerde verzet. Met elf andere prominente Venlonaren wordt Wilhelmus op 3 oktober 1944 in gijzeling genomen, om de bevolking daarmee te dwingen tot schansarbeid aan de antitankgrachten. Negen dagen later wordt Wilhelmus vrijgelaten en trekt met zijn gezin in bij de buren, omdat in de tussentijd zijn huis door de Duitsers in beslag is genomen. Op 13 oktober, een dag na zijn vrijlating, wordt Venlo getroffen door het eerste van wat uiteindelijk dertien bombardementen zouden worden. Door een nabij ontploffende granaat worden in Wilhelmus’ verblijfplaats alle ruiten eruit geblazen. Hij wordt daarbij fataal getroffen door een rondvliegende glasscherf. Wilhelmus overlijdt diezelfde dag op 43-jarige leeftijd aan zijn verwondingen. Hij vindt zijn laatste rustplaats in Venlo. Zijn naam wordt vermeld op de herdenkingsplaquette van het Rode Kruis in Den Haag.

Bron: Brabantse Gesneuvelden