Rindert Gerardus Dijkstra

Op 31 juli 1944, in een periode dat Berlijn vrijwel dagelijks werd aangevallen, kwam hij om het leven toen zijn barak door een geallieerde granaat werd getroffen. In de instorting van het gebouw viel hij uit zijn stapelbed, met zijn hoofd op een afgebroken metalen bedspijl. Rink was amper een dag 23 jaar oud. Hij is een van de 30.000 Nederlandse slachtoffers van de Arbeitseinsatz.

In Duitsland heerste schrijnend tekort aan werkkrachten in vrijwel alle takken van de industrie, nu alle jongeren (en steeds meer ouderen) naar het front waren gezonden. De behoefte aan arbeidskrachten in vooral de wapenindustrie nam tegelijkertijd almaar verder toe om de voortslepende oorlog door te zetten – in de vage hoop dat het tij gekeerd kon worden.

Om het tekort aan te vullen, worden vanuit de bezette landen arbeiders aangetrokken. Dat gebeurt eerst nog met zachte hand en op vrijwillige basis. Maar toen het aantal aanmeldingen keer op keer tegenviel, gingen de Duitsers over tot dwang. En steeds meer groepen werden in aanmerking gebracht voor de Arbeitseinsatz. Vanuit Nederland zouden uiteindelijk ruim een half miljoen arbeiders in Duitsland gaan werken. Weigering was voor de meesten geen optie; het gevaar voor vervolging en vergeldingsmaatregelen richting de familie was daarvoor te groot.

Zo werd ook Rink gedwongen om aan de oproep gehoor te geven. Per trein zal hij naar Duitsland zijn vervoerd, waar hij uiteindelijk terechtkomt in een van de talloze arbeiderskampen in Berlijn. In welke fabrieken hij daar heeft gewerkt, is niet bekend. Zowel Siemens als Borsig hadden daar fabrieken waar op grote schaal dwangarbeiders werden ingezet bij de zware machinebouw, met name de constructie van oorlogslocomotieven – ook degenen die gebruikt werden voor het transport van joden naar de vernietigingskampen
(Bron: Familie van Doorn-van de Langenberg)

Bron: Herinner U de namen, Stichting 18 September.