Max Sluizer

Max Sluizer studeerde sociale geografie en Nederlands-Indisch recht. In 1931 werd hij als als ‘candidaat inspecterend ambtenaar bij de arbeidsinspectie voor de buitengewesten' uitgezonden naar Nederlands-Indië. Na twee jaar aan de oostkust van Sumatra te hebben gediend, werd hij tot adjunct-inspecteur gepromoveerd . Op 30 april 1934, werd hij wegens overtoligheid eervol uit zijn betrekking ontslagen. Teruggkeerd in Nederland was Sluizer aanvankelijk bedrijfsleider in een textielfabriek, maar hij werd later leraar aardrijkskunde. Anne kreeg les van hem op het Joods Lyceum. ​​​​ Sluizer trouwde in 1936 met de zeven jaar oudere Pools-Joodse zangeres Dora Gerson, voor wie hij zijn verloving verbrak. ZIj waren lid van kunstenaarsvereniging De Kring, maar werden daar tijdens de Duitse bezetting uit verbannen. Ze werden met hun twee kinderen tijdens een vluchtpoging naar Zwitserland gearresteerd en kwamen in Drancy terecht, een doorgangskamp in Frankrijk, vanwaaruit zij op 11 februari 1943 naar Auschwitz werden gedeporteerd en op 14 februari, direct na aankomst werden vermoord. Jacques Presser schreef over Sluizer in zijn boek Ondergang. Hij noemde hem 'meneer S.', een 'algemeen beminde collega'. Toen Presser op een ochtend het Joods Lyceum binnenkwam, zag hij dat daar door een van de leerlingen 'Lang leve meneer S.!' op een zwart bord was geschreven. Het gerucht ging namelijk dat hij met zijn gezin de vlucht naar de vrijheid had gewaagd en veilig in Zwitserland was aangekomen. Korte tijd later raakte het ware verhaal bekend. Max Sluizer was een neef van filmmaker George Sluizer. Bron persoonsgegevens. Adressen: Rantau Prapat (Nederlands-Indië); Stadionkade 148-II, Amsterdam (1936), Naarderweg 26 (okt. 1940), Wallandlaan 3 (mei 1941), Blaricum; Minervalaan, 5hs, Amsterdam (dec. 1942).

Bron: https://research.annefrank.org/nl/personen/b9313189-e1bd-44f5-ad82-86b90e83dd22/