Foto uit 1944 van een herenfiets waar een brancard op wielen achter gehangen is.

Foto uit 1944 van een herenfiets waar een brancard op wielen achter gehangen is. De brancardfiets is gemaakt door de Amsterdamse cafehouder Theo Ruiter, die actief was in het verzet en de fiets schonk aan een bevriende arts in het Wilhelmina Gasthuis-ziekenhuis, dat tegen het eind van de oorlog vanwege de schaarste nauwelijks nog ambulances kon laten rijden. De foto is genomen op de Rozengracht in Amsterdam, voor Ruiters 'Cafe Theo Ruiter'. Theodorus (‘Theo’) Martinus Petrus Jacobus Ruiter ( 26 februari 1911 – 1 april 1965) werd geboren in Den Haag, maar groeide op in de Amsterdamse Kinkerbuurt. Na de lagere school werd Ruiter stukadoor van beroep, en trad op 29 maart 1933 in het huwelijk met Oeke (‘Loeki’) Postma. In 1934 kreeg het echtpaar hun eerste kind, zoon Karel Lodewijk. In het oorlogsjaar 1943 zou daar nog dochter, Angenes Theodora (‘Doortje’) bijkomen. In de vooroorlogse jaren raakte Ruiter politiek links georiënteerd, en was hij werkzaam als barkeeper in (het nog steeds bestaande) Amsterdamse café Helmers. In april 1939 begon Ruiter een eigen café op de Rozengracht 160. Tijdens de oorlogsjaren raakte Ruiter betrokken bij het verzet en werd lid van de Knokploeg Amsterdam (KP-Amsterdam). Als gevolg van de schaarste probeerde Ruiter via de zwarte handel aan sterke drank te komen voor zijn café. Toen hij daartoe op een avond in april 1942 in Haarlem langs het Spaarne liep redde hij een jonge Duitse officier uit het water. Door deze daad had Ruiter veel krediet bij het Duitse gezag, en wist daardoor (waarschijnlijk) contacten op te bouwen bij de Sicherheitsdienst (SD). Gedurende de oorlogsjaren wist Ruiter daar gebruik van te maken om, waarschijnlijk tientallen, mensen uit handen van de Duitse bezetter vrij te krijgen. Tijdens de oorlogsjaren was het café van Ruiter een plek waar studenten en veel verzetsdeelnemers bijeenkwamen. Aan Theo Ruiter werd in 1984 postuum het Verzetsherdenkingskruis toegekend.