Brief van Johanna Frankenhuis-Zuidema vanuit Westerbork aan haar schoonmoeder Froukje Frankenhuis-de Swaan, 1942

Transcriptie van de brief: Westerbork 3 sept. 1942 Lieve Moeder, Als U deze brief krijgt hoop ik dat u van Pa en Moe al een briefje gehad hebt. Lieve moeder ik heb zoveel met het kind meegemaakt, dat ik niet gedacht heb dat een mensch zooveel doorstaan kan. Wij zijn verraden en zijn wij in auto naar A’dam gebracht naar de Euterpestr. daar heb ik met het kind in een cel gezeten, dus u kunt nagaan wat ik meegemaakt heb. Morgen 4 sept gaan wij naar Polen. David is uit die boerderij gevlucht en is op de fiets naar Pa en Moe gegaan heeft 5 advocaten genomen maar niemand die iets voor ons kon doen. David is nu naar mij en het kind gekomen en is hier nu ook. Moe hij heeft geen bui om te schrijven en doet alle moeite om als schrijfmachine monteur hier te blijven dan mogen wij ook blijven. God geve dat er een uitkomst komt. Zoo een ellende als hier is heb ik mijn heele leven nog niet gezien. Vanmorgen is er weer een transport aangekomen met 4 blinde menschen erbij. Oproepen komen er niet meer en ze halen je des nachts van je bed en dan heb je heelemaal geen kleren gepakt en kan je zoo maar mee. Ik heb geen jurk. Ik heb een blousje en een rok aan. Al onze winterkleren hebben ze uit die boerderij gehaald. D heeft geen winterjas meer alleen ons kind heeft kleeren, dus u kan nagaan hoe wij er aan toe zijn. Tranen om te huilen heb ik niet meer. Ik hoop alleen maar op 1 ding, dat er van God een uitkomst komt. Lieve moeder zorg dat U in ieder geval een rugzak met alles er in klaar hebt staan als er God bewaar wat mocht gebeuren. Ik lig hier met 36 vrouwen op een zaal en wij worden goed gedrild. Dan heeft die een zenuwtoeval en dan weer een ander, het gaat maar de heele dag zoo door. Maar ik wil flink zijn want ik wil jullie allemaal weer terug zien. Een stoel om te zitten bestaat hier niet, eten moet je dus staande, en wat voor eten. Ik ben blij dat Bep bij mij is dan kunnen wij tenminste elkaar troosten. De heele fam. Plotske is hier ook bij mij op de zaal en zijn ze allemaal overspannen, allen zoo uit huis gehaald. Nu lieve moeder ik stop maar terug schrijven kunt U mij niet. Als wij hier mogen blijven wat ik niet geloof dan hoort u vlug genoeg van ons en anders duurt het weken voor U weer bericht krijgt. Maakt u zich niet ongerust, want de wil is bij ons om terug te komen en zullen wij verder op God vertrouwen. Nu lieve moeder houdt U flink en doet U nu wat ik U gezegd heb aangaande die rugzak. Heel veel hartelijke groeten en zoenen van David en Kareltje en in het bijzonder van mij Uw liefhebbende Jo.