Treintje op Prinsenbosch

Na de inval van het Duitse leger op 10 mei 1940 werd kort daarna beslag gelegd op vliegveld Molenheide en het in aanleg zijnde vliegveld Nerhoven. Na het kappen van bomen en het vorderen van huizen en boerderijen was in september 1940 een groot vliegveld, onder de naam Fliegerhorst Gilze-Rijen, klaar om bommenwerpers te laten opstijgen en landen voor bombardementen op Engeland. Daarna zocht de Duitse bezetter naar een rustig onderkomen voor het vliegend personeel en vond het terrein van Prinsenbosch daartoe geschikt. In het voorjaar van 1941 startte de bouw van legeringsgebouwen in een villa/boerderijstijl met muren van zestig centimeter dik, kleine ramen met luiken en een vensterbank voor zandzakken, een toegangsdeur van massief eikenhout en plafonds van vijftien centimeter beton. Afgerond met pannen op het dak leek het complex vanuit de lucht op een woonwijk. De gebouwen werden voorzien van sanitair en een kolenkachel, terwijl er ook aandacht was voor badhuizen, ontspanning, zoals een filmzaal en een kegelbaan, en instructielokalen. Er kwam een afrastering om het terrein van dertig hectare met bewaakte toegangen aan de Chaamseweg en de Hoogstraat, die verhard werd met klinkers. In het voorjaar van 1942 werd nog een smalspoor van vijf kilometer aangelegd voor een locomotief en open wagens, lopend van de Nieuwe Maastrichtsebaan, de Chaamseweg, de (verdwenen) Oude Straat en de Biestraat naar de Bavelse Poort, de toegang tot het vliegveld. Omdat het vervoer van vliegend personeel veel hinder ondervond van het voorzichtige, langzame rijden en de vele ontsporingen door de instabiliteit van dit spoor, werd de lijn begin 1944 afgebroken om dienst te gaan doen voor vervoer van materieel vanuit de Dongense loswal, een plan dat nooit is gerealiseerd. Met een korte onderbreking rond Dolle Dinsdag, 4 september 1944, is het complex in gebruik gebleven van de Duitsers tot de bevrijding van Gilze op 27 oktober 1944, zonder ooit te zijn aangevallen