Pieter Stout

STOUT (Pieter), geboren te Rotterdam op 27 november 1925. Hij woont, vermoedelijk, in 1944 met het ouderlijk gezin nog steeds in de Rotterdamse wijk Middelland, op het adres Hendrick Sorchstraat 67a. Bij de razzia van 11 november 1944 wordt Pieter opgepakt, hij is dan bijna 19 jaar en leerling aan de Machinistenschool. Nog dezelfde avond wordt hij in een groep van ongeveer 200 mannen weggevoerd, waarschijnlijk vanaf Station Rotterdam-Zuid (naast het Feijenoord stadion) in een volgestouwde goederentrein (veewagen). Het is pikdonker in de wagon en dat leidt tot nogal wat ongemakken. Na een reis van 5 dagen en nachten, via onder meer Amsterdam, Haarlem en Weesp, komen de mannen in de vroege nacht van 16 op 17 november 1944 aan in Blankenheim, dat zo’n 90 km ten westen van Koblenz ligt. Het is er koud en er ligt sneeuw. Het Gemeinschaftslager, dichtbij het station, is afgezet met prikkeldraad. Vanaf september 1944 is het Lager voor alle gebruik ongeschikt verklaard, vanwege een besmettelijke ziekte die er geheerst had. Toch wil men de mannen daarin onderbrengen. De barakken zitten vol met wandluizen en het is er een grote troep. De mannen weigeren daarin te slapen en gebruiken voor zo’n vijf weken de eetzaal als slaapplaats. Al snel vernemen zij dat een jonge wachtmeester van de politie gestorven is aan difterie, ook zijn er 30 tbc-patiënten in de groep. Het werk is zwaar: rails sjouwen, bielsen dragen en meer van dat soort werk. Op een zeker moment wordt, op ongeveer 10 meter van het Lager, een trein neergezet. Het gerucht gaat dat er munitie in zit en wanneer vliegtuigen lichtkogels uitwerpen, vluchten de mannen het bos in, ondanks dat er zeer hard vriest. Later keren de mannen terug en krijgen zij bezoek van een hoge SS-officier. Hij geeft de mannen een compliment; hij vindt de mannen dapper dat ze hun diensten verrichten onder bommenregen en kogelvuur. Een half uur later moeten de mannen het Lager, dat wordt opgeheven, verlaten. Het is 1 februari 1945 en de mannen moeten lopend naar Keulen; onder de zware omstandigheden lopen ze hun voeten kapot. In Keulen moeten de mannen vermoedelijk verdedigingsschansen opwerpen. Ze hebben het daar heel slecht vanwege de vele bombardementen, het slechte eten en de slechte behandeling. Geestelijk heeft Pieter grote problemen, reden om hem naar een lazaret te brengen in Gremberg, Keulen-Kalk. Daar overlijdt Pieter op 6 maart 1945, 19 jaar oud; volgens zeggen is hem een dodelijke injectie gegeven. Hij is op een onbekende plek in Keulen begraven, waardoor in Rotterdam zijn overlijdensakte pas op 5 januari 1951 kan worden opgemaakt, na schriftelijke aangifte door Justitie.

Bron: Stadsarchief Rotterdam