Antje Blauw

Antje (Ans) Blauw werd geboren in 1908 in Obdam en was gediplomeerd verpleegster. In 1937 vertrok zij met een groep vrijwilligers naar Spanje om te werken in ziekenhuizen tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Ze begon in het hospitaal van Onteniente, een verlaten klooster nabij Valencia, waar ze samen met andere verpleegsters en artsen zorgde voor gewonde soldaten en burgers. Later werkte ze in verschillende andere hospitaallocaties, zoals Villanueva de la Jara en Benicasim. Ans maakte de zware omstandigheden mee, waaronder taalproblemen, tekorten aan voedsel en medische benodigdheden, en zelfs bombardementen op de ziekenhuizen. Naast haar verpleegkundige taken besteedde ze ook aandacht aan de mentale verzorging van zenuwpatiënten en hielp ze bij het opzetten van een tehuis voor hongerige kinderen. Na de terugtrekking van de Internationale Brigade in 1938 keerde Ans terug naar Nederland, waar ze zich bleef inzetten voor Spaanse vluchtelingen en geïnterneerden in Zuid-Frankrijk. Tijdens de Duitse bezetting van Nederland in de Tweede Wereldoorlog was ze actief in het communistische verzet, onder de schuilnaam Sigrid Hak-Koks. Ondanks dat ze niet joods was, voelde ze zich sterk verbonden met het Jodendom. Ze werd opgepakt en gedeporteerd naar Auschwitz, waar ze zwaar getraumatiseerd uit terugkeerde. Na de oorlog bleef Ans zich inzetten voor haar idealen, met name voor Israël, waar ze in 1956-1957 woonde. Ze bleef betrokken bij politieke activiteiten, ondanks tegenslagen zoals het weigeren van een visum vanwege haar politieke achtergrond. Ans Blauw overleed in 1973 in Haarlem. Haar leven kenmerkte zich door moed, idealisme en een voortdurende inzet voor rechtvaardigheid, zowel tijdens de Spaanse Burgeroorlog als in de strijd tegen het nazisme.

Bron: IISG | Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog (tekst ingekort met behulp van AI)