Hendricus Petrus van Loon

Harry van Loon volgde tot zijn veertiende lager onderwijs en kreeg daarna een opleiding tot metaalbewerker. In 1929 trouwde hij met Johanna de Greef, met wie hij vier kinderen kreeg. In februari 1938 vertrok hij naar Spanje om deel te nemen aan de Spaanse Burgeroorlog, waar hij op 2 april gevangen werd genomen door Franco’s troepen. Hij belandde in het concentratiekamp Miranda de Ebro, waar hij samen met andere Nederlandse Interbrigadisten onder slechte omstandigheden gevangen zat. Van Loon werd ernstig ziek en verbleef van juli 1941 tot oktober 1942 in een ziekenhuis in Pamplona. Zijn vrijlating uit het kamp werd bemoeilijkt door politieke tegenwerking vanuit Spanje en terughoudendheid van de Nederlandse regering, die pas na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog meer inzet toonde voor de vrijlating van de Interbrigadisten. Uiteindelijk werd Van Loon in augustus 1943 vrijgelaten en reisde via Portugal naar Engeland, waar hij in maart 1944 werd ingedeeld bij de Irene Brigade. Hij diende vrijwillig bij de RAF tot oktober 1945 en werkte daarna bij het Directoraat Luchtstrijdkrachten in Londen. In 1947 werd hij bevorderd tot korporaal en zijn militaire dienst eindigde in maart 1948. Tijdens zijn gevangenschap werd zijn huwelijk met Johanna ontbonden, en in 1945 trouwde hij met de Engelse Ethel May Tozer. Na de oorlog vestigde hij zich in Engeland, waar hij een broodfabriek begon. Hij bleef contact houden met zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk, waarvan een zoon in 1952 naar Engeland vertrok om in de fabriek te werken. Over zijn verdere leven is weinig bekend.

Bron: IISG | Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog (tekst ingekort met behulp van AI)