M. en G. de Graaf: Verslag (kopieën van getypte A4-vellen)

Oorlogsverslag van de familie Van de Graaf uit Alphen aan de Rijn, grotendeels geschreven door vermoedelijk oudste dochter Ger (geboren in 1900). Deze gastvrije familie, bestaande uit vader, kinderen en kleinkinderen, bezit een huis aan het water, met daaraan vast een fabriekje, kantoor en winkel. Onduidelijk is wat er geproduceerd en verkocht wordt. ‘We zijn er allemaal heelhuids doorgekomen en maken het best, maar er zal hard moeten worden gewerkt aan de wederopbouw,’ schrijft Ger in juni 1945 in een bij het verslag behorende brief, bestemd voor familie in het buitenland. ‘Geen wonder na 5 jaar oorlog, we zijn totaal verarmd, leeggeplunderd en kaalgevreten.’ Het verslag begint met de Duitse inval in mei 1940: ‘Donderdag gingen we gewoon naar bed, maar ik werd ’s morgens om half vier (’t was toen al licht) wakker van vreemde geluiden. Ik lag in bed te schudden en hoorde almaar doffe knallen, terwijl je steeds vliegtuigen in de lucht hoorde,’ schrijft iemand, mogelijk niet Ger. ‘Ik ging naar beneden, waar Vader rustig lag te slapen. Truida, Ger en Wim sliepen ook zoo vast.’ Maar later die nacht niet meer: ‘‘s Morgens om 5 uur zaten we beneden thee te drinken, allemaal even zenuwachtig, we moesten onophoudelijk naar de W.C.’ Enkele dagen later al wordt in de omgeving veelvuldig hulp geboden aan vluchtelingen: ‘De stakkers waren uit de Betuwe en Gouda gekomen en daar al heel vroeg weer opgejaagd, om hier in de buurt te worden ondergebracht. ’t Was een vreselijk gezicht, van alles hadden ze bij zich, kinderen, een hond, een kat, een vogeltje, en volgepakt.’ Drie dagen na de Duitse inval zijn er plotseling negen gasten in huis: ‘We hoorden wat binnen stommelen en hevig huilen: ‘‘ik ben alles kwijt, we hebben niets meer’’.’ Later in de oorlog herbergt de familie regelmatig onderduikers. Oorlogsverslag van de familie Van de Graaf uit Alphen aan de Rijn, grotendeels geschreven door vermoedelijk oudste dochter Ger (geboren in 1900). Deze gastvrije familie, bestaande uit vader, kinderen en kleinkinderen, bezit een huis aan het water, met daaraan vast een fabriekje, kantoor en winkel. Onduidelijk is wat er geproduceerd en verkocht wordt. ‘We zijn er allemaal heelhuids doorgekomen en maken het best, maar er zal hard moeten worden gewerkt aan de wederopbouw,’ schrijft Ger in juni 1945 in een bij het verslag behorende brief, bestemd voor familie in het buitenland. ‘Geen wonder na 5 jaar oorlog, we zijn totaal verarmd, leeggeplunderd en kaalgevreten.’ Het verslag begint met de Duitse inval in mei 1940: ‘Donderdag gingen we gewoon naar bed, maar ik werd ’s morgens om half vier (’t was toen al licht) wakker van vreemde geluiden. Ik lag in bed te schudden en hoorde almaar doffe knallen, terwijl je steeds vliegtuigen in de lucht hoorde,’ schrijft iemand, mogelijk niet Ger. ‘Ik ging naar beneden, waar Vader rustig lag te slapen. Truida, Ger en Wim sliepen ook zoo vast.’ Maar later die nacht niet meer: ‘‘s Morgens om 5 uur zaten we beneden thee te drinken, allemaal even zenuwachtig, we moesten onophoudelijk naar de W.C.’ Enkele dagen later al wordt in de omgeving veelvuldig hulp geboden aan vluchtelingen: ‘De stakkers waren uit de Betuwe en Gouda gekomen en daar al heel vroeg weer opgejaagd, om hier in de buurt te worden ondergebracht. ’t Was een vreselijk gezicht, van alles hadden ze bij zich, kinderen, een hond, een kat, een vogeltje, en volgepakt.’ Drie dagen na de Duitse inval zijn er plotseling negen gasten in huis: ‘We hoorden wat binnen stommelen en hevig huilen: ‘‘ik ben alles kwijt, we hebben niets meer’’.’ Later in de oorlog herbergt de familie regelmatig onderduikers.