J.C. Kruk: Dagboek/verslag (getypte A4-vellen)

'Terugblikken is meestal aangenamer dan het beleven zelf, zo gaat het ook met mijn Lautawerkse herinneringen,' zo blikt J.C. Kruk uit Apeldoorn terug op zijn tewerkstelling bij Lautawerk, een aluminiumfabriek in Duitsland. In het kader van de Arbeitseinsatz werkt hij er in 1943 negen maanden op de administratie, samen met een viertal andere jongens uit Apeldoorn en omgeving. Deze oude bekenden, allemaal halverwege de twintig, schrijven beurtelings in een dagboek dat een jaar later door Kruk wordt uitgetypt als hij weer thuis is. 'Helaas zijn onze belevenissen te weinig interessant geweest voor een buitenstaander. Eigenlijk hadden we in Lautawerk slechts 2 zorgen: "Hoe krijgen we onze maag vol’" en "Hoe vervelen we ons het minst". Hun vertrek naar Duitsland en de dagen die daaraan vooraf gaan beschrijft Kruk echter indringend: 'Als men een week voor de boeg heeft, lijkt het nog zo lang, maar spoedig is daar de laatste avond, die weliswaar gezellig huiselijk wordt doorgebracht, doch waarop toch niet de juiste sfeer wil komen, als een dreigende wolk hangt daar het naderende vertrek. De laatste nacht slaapt men natuurlijk onrustig en het eerste dat men bedenkt bij het wakker worden is "O ja, ik moet direct weg." Vlug aankleden en eten, eten dat men nauwelijks door de keel kan krijgen.' Dan is moment van het vertrek daar: 'Om half negen verlieten we station Apeldoorn, nagewuifd door een grote schare bekenden, collega's en familieleden. Is men eenmaal de bocht om, dan is alles voorgoed voorbij. Ik geloof niet, dat ik de enige was, die me op dat ogenblik belabberd voelde. Ik stond naast Oly in de gang van een overvolle D.-Treinwagen. In Teuge wilde Oly nog even z'n melkboer goedendag zwaaien, maar ook dat was hem niet gegund, want er ging juist een lange goederentrein aan de andere kant voorbij.' 'Terugblikken is meestal aangenamer dan het beleven zelf, zo gaat het ook met mijn Lautawerkse herinneringen,' zo blikt J.C. Kruk uit Apeldoorn terug op zijn tewerkstelling bij Lautawerk, een aluminiumfabriek in Duitsland. In het kader van de Arbeitseinsatz werkt hij er in 1943 negen maanden op de administratie, samen met een viertal andere jongens uit Apeldoorn en omgeving. Deze oude bekenden, allemaal halverwege de twintig, schrijven beurtelings in een dagboek dat een jaar later door Kruk wordt uitgetypt als hij weer thuis is. 'Helaas zijn onze belevenissen te weinig interessant geweest voor een buitenstaander. Eigenlijk hadden we in Lautawerk slechts 2 zorgen: "Hoe krijgen we onze maag vol’" en "Hoe vervelen we ons het minst". Hun vertrek naar Duitsland en de dagen die daaraan vooraf gaan beschrijft Kruk echter indringend: 'Als men een week voor de boeg heeft, lijkt het nog zo lang, maar spoedig is daar de laatste avond, die weliswaar gezellig huiselijk wordt doorgebracht, doch waarop toch niet de juiste sfeer wil komen, als een dreigende wolk hangt daar het naderende vertrek. De laatste nacht slaapt men natuurlijk onrustig en het eerste dat men bedenkt bij het wakker worden is "O ja, ik moet direct weg." Vlug aankleden en eten, eten dat men nauwelijks door de keel kan krijgen.' Dan is moment van het vertrek daar: 'Om half negen verlieten we station Apeldoorn, nagewuifd door een grote schare bekenden, collega's en familieleden. Is men eenmaal de bocht om, dan is alles voorgoed voorbij. Ik geloof niet, dat ik de enige was, die me op dat ogenblik belabberd voelde. Ik stond naast Oly in de gang van een overvolle D.-Treinwagen. In Teuge wilde Oly nog even z'n melkboer goedendag zwaaien, maar ook dat was hem niet gegund, want er ging juist een lange goederentrein aan de andere kant voorbij.' Dagboek bevat bijdragen van H.H. Matser, A.J. Buurman, S. van Koutrik en W. Olij uit Apeldoorn en omgeving.