Interview met Henk Bast, Reis van de razzia

Tijdens de razzia hoorde Henk Bast dat een vriendje was ondergedoken tussen twee kasten op de overloop. Henk is wel meegegaan, omdat hij vreesde dat zijn zussen of ouders gestraft zouden worden. Henk kwam in een stal in Wolfheze terecht waar een vreemde lucht hing. Het bleek een dood paard te zijn, wat tijdens de luchtlanding door de Amerikanen of Canadezen gedood was en daar was blijven liggen vanaf september 1944. In de bomen hingen nog drie gedode parachutisten. Henk wilde hen uit de boom halen, maar dat werd niet toegestaan. In de bossen waren ook graven van de gevallenen. In Wolfheze moesten loopgraven gemaakt worden in de bevroren grond. In de zijkanten werden palen aangebracht, die werden vastgemaakt met koperdraad. Als er even geen toezicht was, maakte Henk samen met zijn maten de draadjes weer los. Het eten werd slecht en een man uit het gezelschap stelde voor om te ontsnappen op 1 maart. In de vroege ochtend zijn ze met een klein gezelschap vetrokken, mogelijk door een mijnenveld, maar ze kwamen geen bordje tegen. Na een tocht vol avonturen kwan Henk in Rotterdam aan. Zijn ouders hebben hem, zo goed en zo kwaad als ze konden, ontsmet van luizen. Veertien dagen later kwamen de overgebleven eitjes echter uit en werd Henk zodanig overvallen door de luizen dat hij huilend wakker werd. Veel later, toen Henk ongeveer 60 jaar oud was, kreeg hij last van de ervaringen die hij tijdens de razzia had opgedaan. Op zijn werk kreeg hij te maken met een chaotische situatie, waardoor hij overstuur raakte. "Toen kwam die troep tevoorschijn waar wij in gelopen hebben. Het niet begrijpen van elkaar, het niet weten wat er gaat gebeuren, het grote onbekende gebied", aldus Henk Bast.